Το Syberia – Remastered είναι μια υπενθύμιση ότι κάποτε τα videogames δεν βασίζονταν στην ένταση, στην ταχύτητα ή στο συνεχές ερέθισμα. Το πρώτο Syberia, το έργο ζωής του Benoît Sokal, υπήρξε πάντα κάτι το διαφορετικό. Μια αργή, στοχαστική περιπέτεια που ζητούσε από τον παίκτη να αφουγκραστεί. Το remaster έρχεται να επαναφέρει αυτή την εμπειρία στο σήμερα, χωρίς να προσπαθεί να την εκσυγχρονίσει βίαια.
Σε μια εποχή όπου τα πάντα καταναλώνονται γρήγορα και ξεχνιούνται το ίδιο εύκολα, η επιστροφή της Kate Walker μοιάζει σχεδόν αντιδραστική. Το παιχνίδι δεν βιάζεται να σε γοητεύσει. Δεν σε κρατά από το χέρι, ούτε προσπαθεί να εντυπωσιάσει με εντυπωσιακά set pieces. Αντίθετα, σου ζητά να προσαρμοστείς εσύ στον ρυθμό του. Αυτό από μόνο του κάνει το Syberia – Remastered μια ιδιαίτερη περίπτωση, ειδικά για αυτούς που δεν έχουν ξαναγνωρίσει τη σειρά ή τον ρυθμό με τον οποίο “τρέχουν” τα κλασικά point-and-click adventures.
Το μεγάλο ερώτημα, φυσικά, είναι αν αυτή η επιστροφή αξίζει. Αν το Syberia αντέχει στο πέρασμα του χρόνου ή αν παραμένει ένα παιχνίδι δεμένο υπερβολικά με τη νοσταλγία. Η απάντηση δεν είναι απόλυτη, αλλά είναι σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα απ’ όσο περιμένει κανείς.
Kate Walker
Η αφήγηση του Syberia παραμένει αναλλοίωτη, και αυτό είναι συνειδητή επιλογή. Η Kate Walker, μια νεαρή δικηγόρος από τη Νέα Υόρκη, φτάνει στο απομονωμένο χωριό Valadilène με έναν απλό στόχο: να ολοκληρώσει την εξαγορά ενός παλιού εργοστασίου παιχνιδιών. Μια υπόθεση ρουτίνας, μια υπογραφή, και επιστροφή στην κανονικότητα. Μόνο που τίποτα δεν εξελίσσεται όπως το έχει σχεδιάσει.
Σχεδόν από τα πρώτα λεπτά γίνεται ξεκάθαρο ότι το Syberia δεν ενδιαφέρεται για τη νομική υπόθεση καθαυτή. Η αναζήτηση του Hans Voralberg λειτουργεί περισσότερο ως αφορμή παρά ως σκοπός. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι το πώς η Kate αρχίζει να αλλάζει, πώς απομακρύνεται σταδιακά από τη ζωή που γνώριζε και αφήνεται σε κάτι άγνωστο, αργό και συχνά παράλογο.
Το ταξίδι της δεν είναι γεμάτο μεγάλες ανατροπές ή δραματικές αποκαλύψεις. Είναι γεμάτο μικρές στιγμές. Σιωπές, παράξενους χαρακτήρες, εγκαταλελειμμένα μέρη και μηχανικά όντα που μοιάζουν πιο ανθρώπινα από πολλούς ανθρώπους που αφήνει πίσω της. Το Syberia – Remastered διατηρεί αυτή τη φιλοσοφία και δεν προσπαθεί να την “διορθώσει” για το σύγχρονο κοινό.
Μηχανες, μελαγχολια και φαντασια
Ο κόσμος του παιχνιδιού παραμένει ένα από τα πιο ιδιαίτερα στοιχεία του. Το Syberia δεν είναι ρεαλιστικό, αλλά ούτε και καθαρά φανταστικό. Βρίσκεται κάπου ανάμεσα, σε έναν χώρο όπου τα αυτόματον συνυπάρχουν με ξεχασμένες πόλεις και μύθους. Το remaster αναδημιουργεί αυτά τα περιβάλλοντα με τρισδιάστατα μοντέλα, διατηρώντας όμως τη γενική αισθητική των αρχικών σχεδίων του Sokal.
Η Valadilène εξακολουθεί να αποπνέει αυτή τη βαριά, σχεδόν παγωμένη ατμόσφαιρα εγκατάλειψης. Το Barrockstadt παραμένει αυστηρό και αποστασιοποιημένο, ενώ το Komkolzgrad μεταφέρει μια αίσθηση βιομηχανικής παρακμής που δύσκολα ξεχνιέται. Κάθε τοποθεσία έχει τη δική της ταυτότητα, όχι μέσω εντυπωσιακής δράσης, αλλά μέσω λεπτομερειών και ρυθμού.
Παρότι τα περιβάλλοντα είναι σαφώς πιο ζωντανά οπτικά, ο κόσμος του Syberia εξακολουθεί να μοιάζει άδειος με την παραδοσιακή έννοια. Δεν υπάρχει πλήθος από NPCs, ούτε συνεχής κίνηση. Το remaster σέβεται αυτή την αφηγηματική επιλογή, ακόμα κι αν για ορισμένους νεότερους παίκτες φανεί παράξενη.
Μεταξυ remaster και remake
Ο μεγαλύτερος λόγος ύπαρξης του Syberia – Remastered είναι αναμφίβολα η οπτική του αναβάθμιση. Οι στατικές, pre-rendered εικόνες του αρχικού παιχνιδιού έχουν αντικατασταθεί από πλήρως τρισδιάστατα περιβάλλοντα, κάτι που αλλάζει αισθητά τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται κανείς τον κόσμο. Οι τοποθεσίες δείχνουν πιο “ανοιχτές”, η κάμερα είναι πιο ευέλικτη και ο φωτισμός προσθέτει βάθος και ατμόσφαιρα εκεί που παλιότερα βασιζόταν αποκλειστικά στη φαντασία του παίκτη.
Ωστόσο, αυτή η αναβάθμιση δεν είναι απόλυτα ομοιόμορφη. Υπάρχουν στιγμές όπου τα περιβάλλοντα εντυπωσιάζουν με τη λεπτομέρεια και τη σωστή χρήση του φωτός, αλλά και άλλες όπου τα μοντέλα χαρακτήρων ή αντικειμένων δείχνουν κάπως άκαμπτα ή υπερβολικά “καθαρά”. Το αποτέλεσμα είναι ένα αισθητικό μείγμα που άλλοτε θυμίζει σύγχρονο παιχνίδι και άλλοτε προδίδει τις ρίζες του υλικού του.
Ιδιαίτερη αδυναμία αποτελούν οι σκηνές βίντεο. Παρότι έχουν υποστεί επεξεργασία, ξεχωρίζουν αρνητικά σε σχέση με την in-game εικόνα. Η μετάβαση από το gameplay στις cutscenes είναι συχνά απότομη και σπάει την αίσθηση συνοχής. Δεν πρόκειται για ένα καταστροφικό πρόβλημα, αλλά είναι ένα σημείο όπου το remaster δείχνει ξεκάθαρα τα όριά του και την επιλογή να μην προχωρήσει σε πλήρη ανακατασκευή.
Η σκεψη μετραει
Σε επίπεδο gameplay, το Syberia – Remastered παραμένει πιστό στη φιλοσοφία του αρχικού τίτλου. Δεν επιχειρεί να μεταμορφώσει τους γρίφους ούτε να τους κάνει πιο “μοντέρνους”. Οι περισσότερες αλληλεπιδράσεις βασίζονται ακόμα στην παρατήρηση του χώρου, στη συλλογή λίγων αντικειμένων και στη σωστή χρήση τους στο κατάλληλο σημείο. Το παιχνίδι, δεν σε κατακλύζει με άχρηστα αντικείμενα, ούτε σε μπερδεύει με ανούσιους συνδυασμούς.
Υπάρχουν μικρές αλλαγές εδώ κι εκεί. Ορισμένοι γρίφοι έχουν απλοποιηθεί, άλλοι έχουν μικρές διαφοροποιήσεις στη λύση τους, και σε κάποιες περιπτώσεις δίνονται περισσότερες πληροφορίες από πριν. Αυτό δημιουργεί μια περίεργη αίσθηση για όσους γνωρίζουν το πρωτότυπο, καθώς ποτέ δεν είναι απολύτως βέβαιοι αν κάτι λειτουργεί ακριβώς όπως το θυμούνται. Για νέους παίκτες, πάντως, αυτή η προσέγγιση κάνει την εμπειρία πιο προσιτή.
Σημαντική προσθήκη αποτελεί η λειτουργία “Ιστορία”, η οποία προσφέρει βασικές κατευθύνσεις μέσω του ημερολογίου της Kate. Δεν λύνει τους γρίφους για εσένα, αλλά μειώνει το ενδεχόμενο να χαθείς εντελώς. Η κίνηση της πρωταγωνίστριας παραμένει αργή και κάπως δύσκαμπτη, κάτι που μπορεί να κουράσει όταν απαιτείται συχνό πήγαινε-έλα. Παρ’ όλα αυτά, αυτός ο ρυθμός είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας του Syberia.
Η μελαγχολια
Ο ηχητικός τομέας είναι ίσως το σημείο όπου το Syberia – Remastered δείχνει τη μεγαλύτερη συνέπεια. Η μουσική, λιτή και επαναλαμβανόμενη, εξακολουθεί να λειτουργεί περισσότερο ως συναισθηματικό υπόβαθρο παρά ως στοιχείο εντυπωσιασμού. Οι μελωδίες συνοδεύουν διακριτικά την εξερεύνηση και ενισχύουν την αίσθηση μοναξιάς και νοσταλγίας που χαρακτηρίζει όλο το παιχνίδι.
Παρότι το soundtrack δεν έχει εμπλουτιστεί ιδιαίτερα, παραμένει αποτελεσματικό. Σε ορισμένες μεγαλύτερες περιοχές, η επανάληψη των ίδιων θεμάτων γίνεται αισθητή, όμως σπάνια καταστρέφει την ατμόσφαιρα. Αντίθετα, ενισχύει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε έναν κόσμο παγωμένο στον χρόνο, όπου λίγα πράγματα αλλάζουν.
Το voice acting έχει καθαριστεί τεχνικά, αλλά δεν είναι άψογο. Υπάρχουν στιγμές όπου οι ατάκες τελειώνουν απότομα ή οι παύσεις δεν ακούγονται φυσικές. Δεν πρόκειται για σοβαρό πρόβλημα, όμως σε ένα παιχνίδι που βασίζεται τόσο πολύ στην αφήγηση, τέτοιες λεπτομέρειες γίνονται αντιληπτές πιο εύκολα.
Μια επιστροφη με σεβασμο
Το Syberia – Remastered λειτουργεί σαν μια προσεκτική αποκατάσταση ενός παλιού έργου, με στόχο να το κάνει πιο προσβάσιμο χωρίς να αλλοιώσει τον χαρακτήρα του. Αυτό είναι ταυτόχρονα το μεγαλύτερο πλεονέκτημα και το μεγαλύτερο μειονέκτημά του.
Για όσους έχουν αγαπήσει το Syberia στο παρελθόν, το remaster προσφέρει έναν όμορφο λόγο επιστροφής. Ο κόσμος δείχνει καλύτερος, η εμπειρία είναι πιο ομαλή και η ατμόσφαιρα παραμένει αναλλοίωτη. Για νέους παίκτες, αποτελεί μια αυθεντική είσοδο σε ένα είδος που σπάνια βλέπουμε σήμερα, αρκεί να αποδεχτούν τον αργό ρυθμό και την έλλειψη άμεσης δράσης.
Δεν είναι η οριστική, τέλεια εκδοχή του Syberia, που ίσως να ήθελαν κάποιοι. Είναι όμως μια ειλικρινής και σεβαστή προσπάθεια να διατηρηθεί ζωντανό ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας των adventure games. Και ίσως, τελικά, αυτό να είναι ακριβώς ό,τι χρειαζόταν.
