Η σειρά Pokémon έχει περάσει από αμέτρητες μετατροπές, βελτιώσεις και αλλαγές εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες, αλλά σπάνια κάποια από αυτές κατάφερε να μας διχάσει τόσο πολύ όσο το Pokémon Legends: Z-A. Η Game Freak προσπαθεί με κάθε νέα προσθήκη στην σειρά να πειραματιστεί με νέες τεχνολογίες, νέους μηχανισμούς, νέα οπτική και, τουλάχιστον θεωρητικά, έναν νέο τρόπο να προσεγγίσουμε το αγαπημένο μας σύμπαν.
Η λογική αυτή επικράτησε κατά κύριο λόγω σε spin-off παιχνίδια και σειρές, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εκείνο του Pokémon Legends: Arceus, ενός παιχνιδιού που δανείστηκε την φόρμουλα των βασικών γενεών και την ενίσχυσε με νέα στοιχεία. Η γραμμική προσέγγιση των ιστοριών μετατράπηκε σε περιπέτειες ανοιχτού κόσμου με τις τυχαίες μάχες να μετατρέπονται σε στοχευμένες προσπάθειες και τα Pokémon οργανικά οράτα στον κόσμο γύρω μας.
Λίγο χρόνια μετά την κυκλοφορία του Pokémon Legends: Arceus στο πρώτο Nintendo Switch, η Pokémon Company επιστρέφει με το επόμενο παιχνίδι στην ομώνυμη σειρά και ένα παιχνίδι που μοιάζει ταυτόχρονα φρέσκο και απογοητευτικά γνώριμο, ως ένα βήμα μπροστά που κοιτάζει διαρκώς πίσω.
Η πολη που δεν κοιμαται (αλλα και δεν ζει) ποτε
Η πρώτη επαφή με το Pokémon Legends: Z-A δείχνει αμέσως τη βασική φιλοσοφία της Game Freak και κυρίως της Pokémon Company. Η νέα περιπέτεια διαδραμματίζεται αποκλειστικά στην πόλη της Lumiose, μια μητρόπολη που είδαμε για πρώτη φορά στην σειρά Pokémon X & Y. Η πόλη αυτή, αν και φαινομενικά μέγάλη, χαρακτηρίζεται από ένα “3D-2D” στυλ που πρόκειται ουσιαστικά για 3D περιβάλλοντα επενδυμένα με 2D επιφάνειες σε μια προσέγγιση που αποσκοπεί στο να παντρέψει τη νοσταλγική αισθητική των παλαιότερων τίτλων με με πιο σύγχρονη προοπτική. Θεωρητικά, η ιδέα είναι έξυπνη μιας και αποσκοπεί στο να λύσει προβλήματα απόδοσης και rendering στο Nintendo Switch 1. Πρακτικά, όμως, η συνολική υλοποίηση περισσότερο απογοητεύει παρά ενθουσιάζει.
Από τα πρώτα λεπτά που θα πατήσουμε το πόδι μας στο κόσμο του παιχνιδιού θα πάρουμε μια καλή γεύση από το τι μας περιμένει. Συγκεκριμένα, οι διάφορες γειτονιές του παιχνιδιού και ιδιαίτερα η κεντρική μητρόπολη, θυμίζουν περισσότερο χάρτινες μακέτες παρά ζωντανούς κόσμους. Όλα τα κτήρια φαντάζουν με 3D σχήματα στα οποία έχουν κολλήσει πάνω ταπετσαρίες με τις “απαραίτητες” λεπτομέρειες. Αυτά τα κτίρια δεν μπορούν καν να εξερευνηθούν, με τις καφετέριες, τα καταστήματα και τα Poké Centers να λειτουργούν ως τα μόνα μέρη που μπορούμε να επισκεφθούμε είτε για ανάπαυλα, είτε για τις διάφορες μάχες. Σαν να μην έφτανε αυτό, δεν υπάρχει ίχνος ρεαλισμού στο σχέδιό τους αφού κάθε κτίριο είναι γεμάτο με έναν ανεξήγητο, παράλογα μεγάλο αριθμό παραθύρων λες και σχεδιάστηκε από κάποιο παιδάκι. Με πιο απλά λόγια, νιώθουμε σαν να περπατάμε μέσα σε μια φωτογραφία, σε ένα blueprint μιας πόλης που θα μπορούσε να είναι αλλά δεν έγινε ποτέ.
Η αρχιτεκτονική της πόλης μας αφήνει να ζητάμε πάρα πολλά. Οι “ταπετσαρίες” αυτές έχουν πάνω τους τα στοιχεία που θα έπρεπε να απαρτίζουν ένα ολοκληρωμένο κτίριο. Τα παράθυρα, τα μπαλκόνια, τα παρτέρια μέχρι και οι διακοσμητικοί πυλώνες είναι σχέδια πάνω σε χαρτί και όχι τρισδιάστατα στοιχεία. Η ομάδα ανάπτυξης προσπάθησε να παίξει με τα χρώματα, την σκίαση και να δώσει μια ψευδοτρισδιάστατη προοπτική όμως όταν φτάνουμε κοντά βλέπουμε τις ατέλειες και το παράλογο του όλου πράγματος. Αν δεν εστιάσουμε πάνω στο κτίρια δεν καταλαβαίνουμε τόσο πολύ αυτό το στοιχείο αλλά δεν γίνεται με τίποτα να το αγνοήσουμε. Για κάποιον λόγο, αυτή η επιλογή μου θύμισε τα κτίρια από το 2006 σε παιχνίδια όπως το Sonic Adventure, τότε που οι ομάδες ανάπτυξης χρησιμοποιούσαν αυτή την τακτική για να “βοηθήσουν” τις τότε κονσόλες να αποδώσουν.
Αυτή η σχεδιαστική επιλογή, όπως είπαμε και παραπάνω, ίσως να βασίζεται στην πιο πρακτική εξήγηση. Η πόλη αποδίδεται ολόκληρη σε πραγματικό χρόνο, χωρίς “rendering” στις περιοχές και με ελάχιστα loading screens, τουλάχιστον στο Switch 2. Υπάρχουν αναφορές πως η Game Freak είχε φτιάξει κτίρια με όλα τα 3D στοιχεία που θα έπρεπε να περιλαμβάνουν τα διάφορα κτίρια αλλά όπως φαίνεται διάλεξε την απλούστερη λύση για να «ελαφρύνει» το περιβάλλον μετατρέποντάς το σε έναν δισδιάστατο καμβά. Το αποτέλεσμα, πάντως, αφήνει μια έντονη αίσθηση τεμπελιάς, ειδικά σε μια παραγωγή που διαφημίζεται ως η πιο ακριβή Pokémon κυκλοφορία μέχρι σήμερα (και για μια εταιρεία που καταγράφει δισεκατομμύρια εσόδων ετησίως).
Και αν και η Lumiose υπόσχεται να είναι μια ζωντανή μητρόπολη όπου “άνθρωποι και Pokémon συνυπάρχουν”, στην πράξη το αποτέλεσμα είναι τελείως διαφορετικό. Οι δευτερεύουσες αποστολές περιορίζονται σε μηχανικές μικροδουλειές όπως το να ανταλλάξουμε κάποιο πλάσμα, να πάμε από την μια μεριά της πόλης στην άλλη, να δείξουμε σε κάποιον ένα Pokémon, να βρούμε έναν χαμένο Trainer, πράγματα που δεν μας δίνουν κάποιο ουσιαστικό κίνητρο ή αφηγηματική σύνδεση με τον κόσμο. Το υποτιθέμενο όραμα της Game Freak για μια πόλη γεμάτη αλληλεπίδραση παραμένει απλώς υπόσχεση αφού τα Pokémon δεν επηρεάζουν το περιβάλλον, ούτε καν τους ανθρώπους γύρω τους. Οι κάτοικοι στέκονται ακίνητοι πλάι σε ένα Pokémon, χωρίς να προκαλούν καμία απορία ή αντίδραση στους γύρω τους, σαν να πρόκειται για άψυχα διακοσμητικά μοντέλα. Ακόμη κι όταν οι χαρακτήρες παραπονιούνται μέσω διαλόγου ότι «τα Pokémon προκαλούν προβλήματα στην πόλη», τίποτα στο οπτικό πεδίο ή στο gameplay δεν επιβεβαιώνει αυτό το επιχείρημα. Είναι σαν να ζούμε σε μια βιτρίνα που προσποιείται πως είναι κόσμος.
Το απογοητευτικό είναι πως τίποτα από αυτά δεν είναι νέο. Αν συγκρίνουμε το Pokémon Legends: Z-A πολύ παλιότερα παιχνίδια, η διαφορά σε ζωντάνια και την προσωπικότητα των πλασμάτων είναι χαοτική. Εκείνα τα παιχνίδια κατάφερναν να αποδώσουν έκφραση, στάση και αίσθηση παρουσίας μέσα στις μάχες και στο περιβάλλον τους. Εδώ, το κάθε Pokémon στέκεται ακίνητο, με άδειο βλέμμα και ελάχιστη κίνηση, λες και βρισκόμαστε μπροστά σε μια χαμηλού κόστους προσομοίωση του ίδιου του σύμπαντος. Και όταν το βασικό συστατικό της σειράς, τα ίδια τα Pokémon, χάνουν την ψυχή και τη γοητεία τους, τότε ολόκληρο το οικοδόμημα αρχίζει να καταρρέει.
Μηπως ειμαι αλλου;
Το Pokémon Legends: Z-A γίνεται απλούστερο και στην ιστορία του, η οποία για άλλη μια φορά δεν καινοτομεί ούτε εισάγει κάτι βαρυσήμαντο στο σύμπαν του παιχνιδιού. Ως ένας ακόμη έφηβος ξεκινάμε ένα ταξίδι προς την Lumiose για να παραδώσουμε μια τσάντα σε έναν από τους παλιούς ήρωες της περιοχής. Φτάνοντας στην πόλη ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις διάφορες προκλήσεις και περιπέτειες που προκύπτουν σταδιακά και γρήγορα γινόμαστε κομμάτι μιας μικρής ομάδας εκπαιδευτών. Όσο εγκληματιζόμαστε με την περιοχή θα πιάσουμε τους εαυτούς μας να πιάνουν ολοένα και περισσότερα Pokémon, να συμμετέχουν στα Rank Battles της πόλης και να εξαθρώνουν οργανώσεις και μυστήρια κάτω υπό την απειλή των Mega Evolutions.
Όσο προχωράμε την ιστορία γρήγορα καταλαβαίνουμε πως πολλά τμήματά της προχωράνε κάπως απότομα για να μειωθεί η ώρα και να μην υπάρχει “ανούσιο padding”. Τα Ranks ξεφεύγουν απότομα από ένα σημείο και μετά και η ιστορία χωρίζεται σε τρεις διαφορετικές υποιστορίες με τους συμμετέχοντες χαρακτήρες να μας είναι συνήθως αδιάφοροι. Το τελευταίο στοιχείο οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν πραγματικοί κακοί και δεν υπάρχει κάποιος πραγματικά ουσιαστικός κίνδυνος, πέρα από τα Rogue Megas. Ακόμα και οι “κακοί” είναι καλοί με την μάσκα του κακού απλά και μόνο για να αποτελούν την αφορμή σε ό,τι κάνουμε.
Eνα ταξιδι με οδηγο… τα tutorials
Από την πρώτη κιόλας ώρα παιχνιδιού, κάτι ακόμα που γίνεται σαφές είναι πως η Game Freak εξακολουθεί να μας αντιμετωπίζει σαν πρωτάρηδες, σαν… μωρά. Το Pokémon Legends: Z-A ανοίγει με έναν ατελείωτο, υπερ-αναλυτικό πρόλογο γεμάτο επεξηγήσεις, διαλόγους και pop-up οδηγιών. Δεδομένου αυτού, θεωρώ πως υπάρχουν τα περιθώρια να αφήνεται ο παίκτης να ανακαλύψει πράγματα μόνος του, ειδικά αν λάβουμε υπόψιν πως στις παλιότερες γενιές το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν τα Starter Pokémon μας, μια Pokéball και την ελπίδα μας. Πλέον, έχουμε να κάνουμε με ατελείωτα εκπαιδευτικά κείμενα, γεγονότα και διαλόγους που κουράζουν. Δίνεται η αίσθηση πως οι δημιουργοί προκειμένου να έχουν μεγαλύτερη προσβασιμότητα θέλουν να θεωρούν τους παίκτες ανόητους, παρά ικανούς να ανακαλύψουν πράγματα μόνοι τους.
Όταν σπάσουν τα δεσμά του αρχικού “μαθήματος”, ο ρυθμός αρχίζει να αυξάνεται, το παιχνίδι ανοίγει και αποκαλύπτει τον πραγματικό του χαρακτήρα. Οι δραστηριότητες στις οποίες συμμετέχουμε διαφοροποιούνται και “δένουν” με τον κύκλο ημέρας και νύχτας. Την ημέρα κυνηγάμε Pokémon, ενώ τη νύχτα παλεύουμε με άλλους εκπαιδευτές στα σκοτεινά στενά της πόλης για να ανεβούμε προς το Rank A. Μπορεί το συνολικό πλαίσιο να μοιάζει απλό, όμως το μοτίβο αυτό δίνει έναν ενδιαφέροντα ρυθμό στο gameplay, ταξιδεύοντάς μας σε προηγούμενα παιχνίδια της σειράς.
Η μαχη αλλαζει
Το πιο ουσιαστικό κομμάτι της εμπειρίας του Pokémon Legends: Z-A εντοπίζεται στις μάχες που πλέον εγκαταλείπουν τον κλασικό turn-based χαρακτήρα τους και μεταφέρονται σε πραγματικό χρόνο, σε ένα gameplay που μοιάζει με μίξη παραδοσιακού MMORPG με το σύστημα μάχης του Xenoblade Chronicles. Τώρα, οι εκπαιδευτές κινούνται ελεύθερα στον χώρο, δίνουν εντολές σε πραγματικό χρόνο και μπορούν να τοποθετούν τα Pokémon τους στρατηγικά για να αποφύγουν επιθέσεις ή να εκμεταλλευτούν το πεδίο μάχης με άλλοτε “άχρηστες” επιθέσεις.
Το κάλεσμα των Pokémon στο πεδίο της μάχης είναι άμεσο και γίνεται με τέτοιον τρόπο που μοιάζει στρατηγικός αφού δεν υπάρχει μεγάλος χρόνος αναμονής στην δράση. Η μεγαλύτερη αλλαγή όμως είναι στις ικανότητες του Pokémon μας. Οι επιθέσεις αντικαθιστούν πλέον τα PP τους και αποκτούν cooldowns. Τα cooldowns αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το SPD Stat του Pokémon μας οπότε όσο πιο υψηλό είναι αυτό το στατιστικό τόσο πιο γρήγορα θα μπορούμε να επιτεθούμε. Επιπλέον, οι επιθέσεις μας έχουν το απαραίτητο βάρος, βάθος και συχνότητα για να νιώθουμε ότι έχουμε επιρροή στην μάχη ενώ η ταχύτητα έκβασης δημιουργεί μια εθιστική λούπα που δεν κουράζει σχεδόν ποτέ, αντιθέτως ενθουσιάζει.
O νέος τρόπος προσέγγισης της κάθε μάχης φέρνει ένα αίσθημα φρέσκου στη σειρά, πλησιάζοντας περισσότερο το πνεύμα της anime εκδοχής παρά των RPG ριζών της. Κλασικές κινήσεις όπως το Fire Spin αποκτούν νέα σημασία, μετατρεπόμενες σε θεαματικές επιθέσεις περιοχής που αλλάζουν τη ροή της μάχης ενώ οι πιο “άχρηστες” μετατρέπονται σε απαραίτητα intervals που λειτουργούν είτε για να ελέγξουμε το πεδίο της μάχης είτε για να προετοιμαστούμε για την αντεπίθεση. Είναι ένα σύστημα που απαιτεί εξοικείωση αλλά ανταμείβει με θεαματικό ρυθμό και απρόβλεπτη ένταση.
Οι μάχες βρίσκονται στο επίκεντρο και κατά την διάρκεια της εξερεύνησης. Ο περιορισμός στην πόλη, λες και βρισκόμαστε σε καραντίνα, μας βάζει μέσα σε Wild Zones, ειδικά διαμορφωμένες περιοχές όπου άγρια Pokémon ζουν. Εκεί μπορούμε να πιάσουμε ένα μεγάλο μέρος του Pokédex με το υπόλοιπο να βρίσκεται στις ταράτσες των κτηρίων, σε υπονόμους και σε κρυφά στενά. Τα Alpha Pokémon επιστρέφουν και εδώ αλλά είναι πιο αραιά και έχουν μικρότερη επιρροή από το παρελθόν, εξακολουθώντας όμως να είναι αρκετά δυνατά και επικίνδυνα.
Ο τρόπος με τον οποίο πιάνουμε Pokémon έχει δεχθεί μεγαλύτερες αλλαγές απ’ότι περίμενα αφού μπορούμε να πετάμε απλά μια μπάλα όπως και στο παρελθόν αλλά αν δούμε ότι δεν γίνεται δουλειά μπορούμε να βγάλουμε το δικό μας Pokémon ώστε να αποδυναμώσει τα γύρω άγρια έτσι ώστε να έχουμε μεγαλύτερη πιθανότητα να τα πιάσουμε.
Σε αντίθεση με το παρελθόν όμως, κάθε φορά που πιάνουμε ένα “διπλότυπο” Pokémon δεν λαμβάνουμε καραμέλες ή αντικείμενα κάθε φορά που τα αφήνουμε αλλά λαμβάνουμε πόντους εμπειρίας κατευθείαν, αφαιρόντας έτσι ένα παραπάνω κίνητρο από την εξερεύνηση. Αυτό που διαπίστωσα είναι πως αντί να πετάω μπάλες σαν πολυβόλο για να πιάνω και να ανακαλύπτω νέα είδη, όταν έπιανα όλα τα Pokémon ενός Wild Zone δεν είχα κίνητρο να επιστρέψω εκεί και απλά έκοβα βόλτες στην πόλη.
Τα Battle Zones είναι ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο της εμπειρίας, αν και κάπως… εύκολο. Κάθε βράδυ καλούμαστε να λάβουμε μέρος στις μάχες της πόλης ώστε να ανέβουμε Ranks. Συμμετέχοντας σε μάχες που παραπέμπουν σε Battle Royale, πρέπει να αντιμετωπίσουμε άλλους εκπαιδευτές μέσα σε καθορισμένες ζώνες, να μαζέψουμε πόντους και όταν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τον κεντρικό αντίπαλό μας για το Rank Up. Κάθε μάχη χαρακτηρίζεται εξίσου από ένταση, ταχύτητα και στρατηγική αν και ποτέ δεν ένιωσα πως απειλούμαι από κάποιον.
Τέλος, ένα ακόμα μεγάλο κομμάτι του Gameplay είναι τα Rogue Mega Evolutions, raid-styled μάχες που μας βάζουν αντιμέτωπους με άγρια Pokémon που βρίσκονται κάτω από την επήρεια της Mega ενέργειας και μεταμορφώνονται ανεξέλεγκτα. Αυτές οι μάχες μας παραπέμπουν στα Frenzied Noble Pokémon του Legends: Arceus και με την σειρά τους αποτελούν Boss Fights που χρειάζονται επιμονή, υπομονή, πολλά χτυπήματα και Mega Evolutions για να τις ολοκληρώσουμε. Αν τα καταφέρουμε, ανταμειβόμαστε με Mega Stones, αντικείμενα και δυνατά Pokémon για να βάλουμε στην ομάδα μας.
Σε γενικότερα πλαίσια, το βασικό gameplay του παιχνιδιού είναι αρκετά διασκεδαστικό, challenging σε σημεία, αλλά ως επί τω πλείστον εύκολο. Αυτό που παρατήρησα ωστόσο, είναι πως γίνανε αρκετές θυσίες σε σχέση με τον προηγούμενο τίτλο, με κυριότερη τον τρόπο που γίνεται το πιάσιμο των Pokémon και η αύξηση των επιπέδων, στον βωμό του να πέσει η εστίαση στις μάχες. Ναι, οι μάχες είναι πολύ πιο διασκεδαστικές αλλά δεν επιτυγχάνεται ισορροπία ανάμεσα στην εξερεύνηση και την δράση.
Τεχνικη εικονα & επιδοσεις
Επιστρέφοντας στα γραφικά και την παρουσίαση του τίτλου, αυτό που μπορούμε να πούμε αν λάβουμε υπόψιν και το gameplay είναι πως αν δεν εστιάζουμε στην εικόνα, το παιχνίδι είναι ευχάριστο. Παρά τα παράπονα για το οπτικό στυλ, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε πως τεχνικά το παιχνίδι τρέχει άψογα, τουλάχιστον στο Switch 2. Εκεί, η εμπειρία κυμαίνεται σταθερά στα 60 καρέ ανά δευτερόλεπτο, με καθαρά μοντέλα, ζωντανά χρώματα και εξαιρετική φωτεινότητα στο HDR. Αν δεν σταθεί κανείς να παρατηρήσει τις λεπτομέρειες, η συνολική εικόνα είναι πράγματι η πιο εντυπωσιακή που έχει προσφέρει ποτέ η Game Freak, τουλάχιστον στην σειρά αυτή.
Κάτω από αυτή τη γυαλιστερή επιφάνεια όμως, οι περιορισμοί ξεπροβάλλουν γρήγορα. Πέρα από τις ταπετσαρίες στα κτήρια, θα δούμε επαναλαμβανόμενα μοντέλα σε NPCs, ίδια animations και στατικές γειτονιές και σκηνικά χωρίς αλληλεπίδραση. Η πόλη, παρά τα ζωντανά της χρώματα, είναι μια ακίνητη σκηνή όπου η ζωή, η ζωντάνια απουσιάζει.
Ηχος – Μια απουσια που κανει θορυβο
Η ζωντάνια δεν απουσιάζει μόνο από τα σκηνικά. Στα τελευταία παιχνίδια, η ιστορία έχει τα δικά της cutscenes, έχει κίνηση στα χείλη και μερικά animations που συνοδεύονται από ηχητικά εφέ όπως κίνηση ρούχων, περπάτημα και δράση. Ειδικά στην περίπτωση των cutscenes έχουμε πιο λεπτομερείς και ελεύθερες κινήσεις οι οποίες όμως υποβαθμίζονται σημαντικά από την έλλειψη ενός στοιχείου… του voice acting. Σε ένα παιχνίδι που ζητά 99€(!!!) με το DLC, το να αντιμετωπίζεις σιωπηλούς χαρακτήρες που απλώς κινούν τα χείλη τους φαντάζει τεμπέλικο. Με γνώμονα τα ηχητικά εφέ, η σιωπή βαραίνει περισσότερο απ’ ό,τι θα έπρεπε.
Η απουσία voice acting δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Το Pokémon Legends: Z-A υποφέρει και από ένα σχεδόν αποστειρωμένο ηχητικό περιβάλλον. Οι ήχοι της πόλης, τα βήματα, οι συνομιλίες ή οι φωνές των Pokémon ακούγονται υποτονικά με βάση το μακρινό παρελθόν και μοιάζουν σαν να έχουν χαθεί μέσα στο sound booth. Το soundtrack ακολουθεί μια πιο κινηματογραφική γραμμή, αλλά δεν διαθέτει τις μελωδίες που μένουν στο μυαλό, όπως παλιότερα. Το αποτέλεσμα είναι μια εμπειρία που στερείται “ψυχής”. Τεχνικά άρτια, μα συναισθηματικά κενή.
Legends Never Die
Το Pokémon Legends: Z-A είναι, κατά κάποιον τρόπο, μια μικρογραφία της ίδιας της Game Freak δηλαδή ενός στούντιο που δεν φοβάται να πειραματιστεί, αλλά συχνά δεν ολοκληρώνει το όραμά του είτε γιατί δεν την άφησαν, είτε γιατί δεν ήθελε. Δεν μπορώ να πω πως δεν υπάρχει το ταλέντο αφού η πρόσφατη αποκάλυψη του Beast of Reincarnation από την ίδια μας άφησε πάρα πολύ θετικές εντυπώσεις, έστω και πρώτες. Φαίνεται όμως πως η μετάβαση σε πραγματικό χρόνο, ενώ είναι αναμφίβολα συναρπαστική και δείχνει τον δρόμο για το μέλλον της σειράς, όλα τα υπόλοιπα, η ρηχή πόλη, η ελλιπής αλληλεπίδραση, η απουσία φωνών και η υπερβολικά παιδική καθοδήγηση, κρατούν το παιχνίδι πίσω.
Για τους μικρότερους παίκτες, το Pokémon Legends: Z-A ίσως αποτελέσει το πιο προσβάσιμο και θεαματικό Pokémon μέχρι σήμερα. Για τους βετεράνους, όμως, είναι μια ακόμη υπενθύμιση ότι η Game Freak ή η The Pokémon Company δυσκολεύεται να συμβαδίσει με την ωριμότητα του κοινού της και δεν θέλει να δώσει την ευκαιρία σε νεότερους παίκτες να ψαχτούν, να πειραματιστούν και να ανακαλύψουν μόνοι τους τις ιδιοσυγκρασίες του τίτλου αλλά και της σειράς.
