Μου είναι αρκετά δύσκολο να βρω ένα ικανοποιητικό roguelike στις μέρες μας. Πέρα από τους “βασιλιάδες” του είδους και παιχνίδια όπως το Hades 2 ή το Dead Cells, επερχόμενοι τίτλοι όπως το The Rogue Prince of Persia, ελπίζω πως θα είναι αρκετοί για να μου κάνουν κάποια εντύπωση. Έτσι, καταφεύγω σε παλαιότερους τίτλους με την ίδια ελπίδα αλλά και μια περιέργεια για το τι με περιμένει.
Το Lone Ruin είναι ένα παλιό παιχνίδι – αν θεωρήσουμε παλιά τα παιχνίδια που βγήκαν πριν δύο χρόνια. Ως τίτλος επικεντρώνει περισσότερο στο επαναλαμβανόμενο gameplay και αφήνει σε δεύτερη μοίρα την υποτιθέμενη ιστορία του. Έτσι, επιλέγει μια λιτή προσέγγιση που λειτουργεί κυρίως ως θεματικό πλαίσιο για τη δράση.
Eνα τυπικo roguelike
Βρισκόμαστε μέσα σε μια αρχαία πόλη, βυθισμένη σε μωβ αποχρώσεις, σαν ένας άλλος κόσμος του H.P. Lovecraft, η οποία έχει χτιστεί πάνω σε μια μυστηριώδη πηγή μαγικής ενέργειας. Στο παρελθόν, οι μάγοι που ζούσαν εκεί συνυπήρχαν αρμονικά με τη μαγεία, μέχρι τη στιγμή που κάτι άλλαξε και η ίδια αυτή δύναμη τούς οδήγησε στην τρέλα, μεταμορφώνοντάς τους σε περίεργα πλάσματα.
Η πρωταγωνίστρια του παιχνιδιού, δεν φαίνεται να έχει κάποιον συγκεκριμένο ρόλο σε όλο αυτό. Πρωταρχικός της στόχος είναι να πάει στο κέντρο της πόλης και να εξερευνήσει την προέλευση αυτής της μαγείας. Οι πληροφορίες που δίνονται είναι ελάχιστες και δεν εξελίσσονται ουσιαστικά κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, κάτι που αφήνει την ιστορία περισσότερο ως υπόβαθρο παρά ως κινητήριο δύναμη.
Το βασικό story mode του παιχνιδιού αποτελεί και την κύρια εμπειρία του Lone Ruin. Ξεκινώντας το run, επιλέγουμε ένα από τα 8 διαθέσιμα ξόρκια, με τρία από αυτά να είναι ενδυναμωμένα για την υπόλοιπη προσπάθεια. Επιλέγοντας το ξόρκι μπαίνουμε αυτόματα σε ένα συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού. Κάθε spell έχει ξεχωριστή συμπεριφορά, ρυθμό, εμβέλεια και ρίσκο.
Η επιλογή του αρχικού spell συνοδεύεται από τα αντίστοιχα τυχαία upgrades, κάτι που ενισχύει τον χαρακτήρα του roguelite και μας ωθεί να προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες αντί να ακολουθούμε μια σταθερή στρατηγική. Πέρα από τις επιθέσεις και τα ξόρκια, έχουμε και άλλες ικανότητες που μας επιτρέπουν να ξεφεύγουμε από επιθέσεις αλλά και ορισμένες προοπτικές που μας βοηθούν στην επιβίωση.
Οι κόσμοι που εξερευνούμε χαρακτηρίζονται από συνεχόμενα δωμάτια στα οποία αντιμετωπίζουμε κύματα εχθρών. Ο αριθμός των κυμάτων είναι προκαθορισμένος, ενώ οι εχθροί εμφανίζονται είτε με την ολοκλήρωση του προηγούμενου κύματος είτε με βάση το χρόνο. Καθώς προχωράμε σε επόμενα επίπεδα, η ένταση αυτή αυξάνεται, με περισσότερους εχθρούς, μεγαλύτερη ποικιλία και πιο επιθετικές συμπεριφορές.
Μαχη & εξελιξη
Κάθε μάχη στο Lone Ruin ακολουθεί μια τυπική φόρμουλα, μια τυπική διαδικασία που έχουμε ξαναδεί σε παρόμοια παιχνίδια του είδους. Τα κύμματα των εχθρών έρχονται κατά πάνω μας και ξόρκια όπως η μαύρη τρύπα μας βοηθούν να διαχειριστούμε τους μεγάλους αριθμούς την στιγμή που ρίχνουμε σφαίρες ή άλλα ξόρκια για να κάνουμε καταστροφικούς συνδυασμούς. Η πρόκληση σε κάθε μάχη δεν προκύπτει από περίπλοκα συστήματα αλλά από την ταυτόχρονη διαχείριση των επερχόμενων εχθρών. Αυτοί κινούνται και επιτίθενται με διαφορετικούς τρόπους, άλλοι πιέζουν σε κοντινή απόσταση, ενώ άλλοι γεμίζουν την οθόνη με βολές, δημιουργώντας συνθήκες που απαιτούν συνεχή προσοχή και αντίδραση.
Τα δωμάτια συχνά διαθέτουν και εμπόδια ή παγίδες, με σημεία από τα οποία μπορούμε να πέσουμε. Αυτό ισχύει και για τους εχθρούς, οι οποίοι μπορούν να πέσουν και να πεθάνουν, προσθέτοντας έναν απρόβλεπτο αλλά ευπρόσδεκτο παράγοντα στην έκβαση της κάθε μάχης. Έτσι, αμέσως-αμέσως, η διαμόρφωση του χώρου παίζει και εκείνη σημαντικό ρόλο και μπορεί να αξιοποιηθεί, είτε σκόπιμα είτε τυχαία.
Μεταξύ των δωματίων, καλούμαστε να επιλέξουμε την επόμενη διαδρομή μας, γνωρίζοντας εκ των προτέρων το είδος της ανταμοιβής. Τα blessings είναι τα διάφορα παθητικά perks, επηρεάζοντας δραστικά το build μας, ενώ τα δευτερεύοντα spells αποτελούν τις επιθέσεις που μπορούν να καλύψουν κενά στα build μας ή να ενισχύσουν συγκεκριμένες στρατηγικές.
Boss fights & δυσκολια
Όπως γίνεται και με άλλα παιχνίδια του είδους, το Lone Ruin ‘λάμπει’ στα boss fight του. Κάθε αφεντικό έχει διαφορετικά, απρόβλεπτα συνήθως, μοτίβα επιθέσεων που συνθέτουν μάχες απαιτητικές και έντονες. Σε αυτές, μεγάλο ρόλο παίζουν η θέση μας, η αντεπίθεση και η σωστή ροή στις ικανότητες και τις επιθέσεις μας.
Την ένταση και την “ομορφιά” τους έρχεται να αντισταθμίσει η ποσότητά τους. Με τρια διαφορετικά αφεντικά, μένουμε να ζητάμε κάτι παραπάνω. Ναι, σε άλλα αντίστοιχα παιχνίδια, το ποσό των αρχηγών κυμαίνεται από 5 και πάνω, οπότε εδώ καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για έναν μικρό τίτλο που μας αφήνει…”πεινασμένους”.
Εχει και Survival Mode
Το Survival Mode αποτελεί την πιο απαιτητική και πιθανότατα την πιο εθιστική πλευρά του Lone Ruin. Εδώ ο στόχος είναι η επιβίωση μας για δέκα λεπτά απέναντι σε ασταμάτητα κύματα εχθρών. Η πρόοδος βασίζεται αποκλειστικά στην εμπειρία που αποκτούμε από τα drops των εχθρών, τα οποία μεταφράζονται σε επίπεδα και νέες επιλογές.
Καθώς περνά ο χρόνος, η δυσκολία αυξάνεται αισθητά, με νέους τύπους εχθρών να κάνουν την εμφάνισή τους και την οθόνη να γεμίζει απειλές. Το mode αυτό αναδεικνύει πλήρως τη σημασία του σωστού build και της προσαρμοστικότητας ενώ αποτελεί και μια ξεκάθαρη αντιγραφή του Vampire Survivors – αν και είναι κάπως λάθος να κάνουμε αυτόν τον παραλληλισμό αν λάβουμε υπόψιν ότι η ομάδα ανάπτυξης έχει αναπτύξει και τίτλους όπως το Hell is Other Demons που έχει παρόμοια λογική (αλλά σε 2D επίπεδο). Ευτυχώς, αυτό το Mode, όταν ολοκληρώσουμε 2-3 φορές τα run μας, γίνεται το βασικό mode για το μεγαλύτερο κομμάτι του gameplay μας.
Η ομαδα αναπτυξης διατηρει τον χαρακτηρα της
Η Cuddle Monster Games είναι μια ομάδα που χαρακτηρίζεται από το ιδιαίτερο pixelated artstyle της, ένα artstyle που ισορροπεί ανάμεσα στο παλιό αλλά και πιο μοντέρνο. Κάθε στοιχείο στην οθόνη έχει μια αίσθηση ρευστής κίνησης σε κάθε στοιχείο, από τα γραφικά μέχρι και τα στοιχεία της διεπαφής χρήστη. Σε μια αντίστοιχη λογική κυμαίνεται και το Lone Ruin που ξεχωρίζει χάρη στη χρωματική του παλέτα και τον σχεδιασμό του. Οι μωβ αποχρώσεις κυριαρχούν, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που θυμίζει το Color out of Space και ταιριάζει με το θέμα του παιχνιδιού.
Η pixelated προσέγγιση στα μοντέλα και τα περιβάλλοντα πλαισιώνεται αριστοτεχνικά από το 3D που αναμειγνύεται τόσο με το χρώμα όσο και με την γενικότερη αισθητική του σχεδιασμού. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται μια αξιόλογη ευκρίνεια στα στοιχεία στην οθόνη, με εχθρούς και βολές να διακρίνονται καθαρά.
Υπάρχουν σπάνιες περιπτώσεις όπου κάποιοι εχθροί χάνονται στο περιβάλλον, κυρίως όταν βρίσκονται σε γωνίες ή σε σημεία που το χρώμα τους είναι ίδιο με εκείνους, αλλά αυτά δεν επηρεάζουν σημαντικά τη συνολική εμπειρία.
Αποδοση στο Nintendo Switch 2
Στο Nintendo Switch 2, το Lone Ruin καταφέρνει να κρατήσει σταθερό framerate καθόλη την διάρκεια του παιχνιδιού ακόμα και αν η οθόνη γεμίσει εχθρούς ή επιθέσεις. Σε αυτό σίγουρα βοηθάει η δομή της κονσόλας και οι δυνατότητές της μιας και, απ’ότι είχαμε δει από άλλες εμπειρίες στο παρελθόν, υπήρχαν προβλήματα σε κάποιες στιγμές. Αυτές οι στιγμές μπορούσαν να επηρεάσουν την αίσθηση ακρίβειας, ειδικά σε ένα παιχνίδι που βασίζεται στην ταχύτητα αντίδρασης, κάτι που πλέον δεν παρατηρείται.
Ομολογουμένως όμως, η δύναμη του Nintendo Switch 2 επιτρέπει στο Lone Ruin να λάμψει, διατηρώντας τα fps στα 60 ακόμα και όταν τα πράγματα γίνονται καχεκτικά και η δράση αυξάνει. Επιπλέον, η δυνατότητα ενεργοποίησης ή απενεργοποίησης ορισμένων γραφικών εφέ βοηθά στη βελτίωση της απόδοσης και δείχνει ότι οι δημιουργοί έχουν λάβει υπόψη τους τις ιδιαιτερότητες της πλατφόρμας.
Συμπερασμα
Το Lone Ruin χτίζει τη δύναμή του πάνω στην επανάληψη, την πρόκληση και την στιβαρότητα των μηχανισμών του. Δεν προσφέρει βαθή ή εκτενές περιεχόμενο σε επίπεδο κόσμου και lore, αλλά αντισταθμίζει με ένα στιβαρό gameplay που γίνεται εθιστικό όσο περισσότερο το εξερευνούμε, ειδικά στο Survival Mode. Τα δύο διαθέσιμα modes προσφέρουν διαφορετικούς ρυθμούς και στόχους, καλύπτοντας τόσο όσους αναζητούν μια πιο δομημένη εμπειρία όσο και εκείνους που θέλουν μια ξεκάθαρη δοκιμασία αντοχής.
