Επαναλαμβανόμενα runs, καταστροφικά builds και πολλά unlockables. Αυτή είναι η βασική συνταγή για το κλασικό roguelike. Η To The Sky όμως προσπάθησε να κάνει κάτι διαφορετικό με άλλα συστατικά για να βγάλει ένα αποτέλεσμα που θα ήταν διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει. Το αν το κατάφερε όμως είναι μια άλλη συζήτηση.
Το GODBREAKERS είναι η πιο πρόσφατη έκπληξη της To The Sky και Thunderful Publishing, ένας τίτλος που κινείται στα κλασικά action roguelike μονοπάτια και αναμειγνύει την κλασική φόρμουλα με co-op και μηχανισμούς που δεν βλέπουμε συχνά σε τέτοιους τίτλους.
Ιστορια & κοσμος
Το GODBREAKERS τοποθετείται σε έναν μελλοντικό, μετα-αποκαλύπτικό κόσμο που έχει καταληφθεί από την τεχνητή νοημοσύνη μετά τον πόλεμο της ανθρωπότητας ενάντια στις μηχανές. Η αφήγηση για τον σχηματισμό του κόσμου είναι ελάχιστη και αποσπασματική, κυρίως μέσα από σύντομους διαλόγους με εχθρούς, NPCs και σημειώματα που βρίσκουμε στα εκάστοτε επίπεδα. Η βασική ιδέα είναι ότι ένα πανίσχυρο AI, δημιουργημένο για να “βελτιώσει τον κόσμο”, ξέφυγε από τον έλεγχο και τώρα απειλεί να καταστρέψει τα πάντα από τους απλούς πλανήτες μέχρι και τον ήλιο.
Το σενάριο διηγείται μια ιστορία σε γνώριμα πλαίσια, κάτι που έχουμε ξαναδεί. Είναι ένας κλασικός σχολιασμός για την τεχνολογία και τις επιπτώσεις της αλλά στην πράξη λειτουργεί απλώς ως μια απλή δικαιολογία για το gameplay. Ο ήρωάς μας είναι ένα construct, μια ανθρωπόμορφη ανώνυμη κατασκευή χαρακτήρες που χρησιμοποιείται περισσότερο ως ένα άβουλο όπλο παρά ένας χαρακτήρας με στόχους, ρίσκα και ουσία για την ιστορία. Είναι φανερό ότι ο τίτλος επενδύει περισσότερο στη δράση παρά στην γενικότερη πλοκή μιας και, όπως είπαμε, αυτή γίνεται μέσω κομματιών διαλόγου και διάσκορπων logs.
Κατι απο τα ιδια η… μηπως οχι;
Το gameplay του GODBREAKERS ακολουθεί πιστά τη γνωστή roguelike φόρμουλα. Μετά από ένα σύντομο tutorial, βρισκόμαστε σε έναν κεντρικό κόμβο που λειτουργεί ως το Hub μας. Εκεί επιλέγουμε την εμφάνισή της πανοπλίας μας, το είδος της κεφαλής μας, την κλάση (Archetype) του χαρακτήρα και τις αναβαθμίσεις που μπορούμε να ξεκλειδώσουμε μετά από τα runs. Οι αναβαθμίσεις αυτές ποικίλλουν από καθαρά διακοσμητικές έως και λειτουργικές που αυξάνουν τα στατιστικά μας και αλλάζουν την δύναμή μας, όπως αυξημένη ταχύτητα ή επιπλέον δύναμη επίθεσης.
Αφού ετοιμάζουμε τον χαρακτήρα μας, ξεκινάμε μια αποστολή σε έναν από τους έξι διαθέσιμους βιοτόπους. Κάθε περιοχή διαθέτει τους δικούς της εχθρούς, ένα mini-boss και το αποκλειστικό αφεντικό, οι οποίο μας ανταμείβουν με loot που βελτιώνει σταδιακά τον χαρακτήρα μας είτε με stat upgrades είτε με modifiers για τις επιθέσεις. Στόχος μας φυσικά, είναι να ολοκληρώσουμε μια πλήρη «πλανητική διαδρομή», περνώντας διαδοχικά από τους βιοτόπους-πλανήτες ώστε να φτάσουμε στον τελικό αρχηγό. Με κάθε θάνατο επιστρέφουμε στη βάση, ελαφρώς ισχυρότεροι, ώστε να επιχειρήσουμε ξανά.
Αυτό που διαφοροποιεί το GODBREAKERS από τα άλλα παιχνίδια του είδους είναι η ροή της μάχης και ο μηχανισμός του…Godbreak. Όταν ένας εχθρός εξασθενεί, μπορούμε να τον «απορροφήσουμε», αποκτώντας προσωρινά την δική του ικανότητα. Η ιδέα θυμίζει κάπως το Mega Man, ωστόσο η υλοποίησή της στο GODBREAKERS είναι λιγότερο εντυπωσιακή και λιγότερο δυνατή απ’ότι θα περιμέναμε. Οι περισσότερες απορροφήσεις προσφέρουν μικρές, συχνά αδιάφορες επιθέσεις, και σπάνια αλλάζουν ουσιαστικά τον τρόπο που παίζουμε.
Εντύπωση προκαλεί ωστόσο η δυνατότητα να κάνουμε Combo Cancelling εν μέσω των επιθέσεών μας για να αποφύγουμε εχθρικές ικανότητες ή για να “σπάσουμε” τον συνδυασμό μας. Το cancelling επιτυγχάνεται οποιαδήποτε στιγμή με το dodge και μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε συνεχόμενα combos και επιθέσεις.
Μαχες & ρυθμος
Η μάχη βασίζεται σε τυπικά στοιχεία action παιχνιδιών. Έχουμε στην διάθεσή μας ελαφριές και βαριές επιθέσεις, charging επιθέσεις, αποφυγές και χρήση ειδικών όπλων. Αν και η ροή της μάχης είναι συνεχής και ευχάριστη, το σύστημα χειρισμού δεν είναι ιδιαίτερα εργονομικό. Η βασική επίθεση αντιστοιχεί στο δεξί bumper του χειριστηρίου, ή στο αριστερό κουμπί του ποντικού κάτι που γρήγορα κουράζει, αλλά ευτυχώς υπάρχει η δυνατότητα να αλλάξουμε τα bindings, κάτι που συστήνεται σίγουρα για όσους θέλουν μια καλύτερη εμπειρία. Οι συγκρούσεις από την άλλη, αν και γρήγορες και οπτικά “απασχολημένες”, στερούνται έντασης. Οι εχθροί παραείναι επιθετικοί και ‘tanky’ ενώ δεν προσφέρουν τακτική ποικιλία με τις μάχες συχνά να περιορίζονται σε επαναλαμβανόμενο πάτημα του ίδιου πλήκτρου και ασταμάτητη αποφυγή επιθέσεων με μεγάλα οπτικά εφέ.
Το co-op για έως τέσσερις παίκτες αποτελεί ίσως το θετικό στοιχείο, αν και δεν κατάφερα να το εκμεταλλευτώ. Για αυτό το mode, μπορούμε να αξιοποιήσουμε ένα από τα διάφορα Archetypes που προσφέρουν διαφορετικά όπλα και τρόπο παιχνιδιών ενώ φέρουν τις ανάλογες δυνάμεις και αδυναμίες στο σύνολο. Η ποικιλία τους όμως μας αφήνει να ζητάμε το κάτι παραπάνω. Οι ίδιοι εχθροί, τα ίδια μοτίβα επιθέσεων και οι ίδιες διαδρομές (με πέντε διαφορετικούς πλανήτες) περιορίζουν την αίσθηση ουσιαστικής προόδου. Μετά από λίγα runs, η εμπειρία αρχίζει να γίνεται μονότονη και κάπως “μαγκωμένη”, καθώς λείπει η ανανέωση που χαρακτηρίζει καλύτερους τίτλους του είδους όπως το Hades.
Εξερευνηση και ρυθμος παιχνιδιου
Παρότι το GODBREAKERS προωθεί την ιδέα της εξερεύνησης, στην πράξη οι κόσμοι είναι εξαιρετικά γραμμικοί χωρίς ιδιαίτερα στοιχεία που να τα βοηθούν να ξεχωρίσουν. Η κάθε περιοχή αποτελείται από διαδρόμους και περιοχές όπου απλώς αντιμετωπίζουμε εχθρούς πριν προχωρήσουμε. Μικρές παρεκκλίσεις από τη βασική διαδρομή μπορούν να προσφέρουν θησαυρούς, healing items ή αναβαθμίσεις, αλλά δεν αλλάζουν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Δεν υπάρχουν δυναμικά γεγονότα που αλλάζουν λίγο την έκβαση παρά μόνο ένα trial που εμφανίζεται τυχαία και ανταμείβει με λίγο παραπάνω loot χωρίς να προσφέρει κάτι παραπάνω. Δεν ήταν λίγες εξάλλου, οι φορές που ένιωσα πως από αφεντικό σε αφεντικό ο χρόνος ανάμεσά τους ήταν ελάχιστος.
Υπάρχουν όμως μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες, όπως τα cleansing stations για αντίδοτο στην δηλητηρίαση ή τα grapple points που επιτρέπουν γρήγορες μεταβάσεις, αλλά καμία δεν ενσωματώνεται ουσιαστικά στο ρυθμό του gameplay. Αντιθέτως λειτουργούν κάπως σαν εμπόδια, ειδικά όταν θες να αποφύγεις πατώματα με φυσικές παγίδες.
Γραφικα & σχεδιασμος
Εδώ είναι που το GODBREAKERS κερδίζει τις εντυπώσεις. Το εικαστικό ύφος του παιχνιδιού θυμίζει κάτι από έναν συνδυασμό Warframe και Hyper Light Drifter. Είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένο, με έντονα χρώματα, λεία textures, δυναμικές σκιές και εχθρούς που θυμίζουν συνδυασμό sci-fi αισθητικής και κυβιστικής τέχνης. Οι σχεδιασμοί των χαρακτήρων και των bosses είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακοί, δίνοντας μια αίσθηση ποικιλίας και ενέργειας σε κάθε σκηνή.
Ωστόσο, κάθε περιοχή, όσο όμορφη κι αν είναι αρχικά, στερείται εσωτερικής ποικιλίας. Οι ίδιες υφές και το ίδιο χρωματικό μοτίβο επαναλαμβάνονται, δημιουργώντας μια οπτική…κόπωση που γίνεται αισθητή όσο περισσότερα runs πραγματοποιούμε. Ένα ακόμα στοιχείο που προσωπικά με απογοητεύει είναι το U.I. και τα στοιχεία του. “Χοντροκομμένα” εικονίδια, απλά σύμβολα και ακατανόητα στατιστικά δεν προσδίδουν άμεσα την ουσία τους με αποτέλεσμα να κάνουμε πειραματισμούς για να καταλάβουμε τι δουλεύει πως – όχι κάτι απαραίτητα κακό.
Αποδοση & τεχνικη υλοποιηση
Σε τεχνικό επίπεδο, το παιχνίδι είναι εξαιρετικά σταθερό. Στους υπολογιστές, με τις ρυθμίσεις στο ultra, τo GODBREAKERS διατηρεί σταθερό ρυθμό στα καρέ και μικρούς χρόνους φόρτωσης. Κατά τη διάρκεια του gameplay δεν εντόπισα σοβαρά σφάλματα ή crashes. Τα μενού ανταποκρίνονται άμεσα και η εναλλαγή ανάμεσα σε controller και mouse/keyboard είναι άμεση και ανεμποδίαστη. Αν κάτι πρέπει να βελτιωθεί, είναι ίσως η αίσθηση «βαρύτητας» στις κινήσεις και τις επιθέσεις, που συχνά φαίνονται ελαφριές, βουτυρένιες και φαινομενικά δεν “κουνάνε” τους εχθρούς μας.
Συμπερασμα
Το GODBREAKERS είναι ένα καλοδουλεμένο αλλά…περίεργο roguelike που προσπαθεί να ξεχωρίσει μέσα σε ένα ήδη “γεμάτο” είδος. Παρά το ενδιαφέρον σύστημα του Godbreak και το όμορφο εικαστικό κομμάτι του, το gameplay του δεν διαθέτει το βάρος ή το κάτι που θα το έκαναν πραγματικά να διαφέρει αφού η επανάληψη και η αδύναμη αίσθηση προόδου το καθιστούν γρήγορα κουραστικό. Σε τεχνικό επίπεδο, το παιχνίδι είναι άψογο, όμως αυτό δεν αρκεί για να καλύψει τις σχεδιαστικές του ασυνέπειες.
