Τζόγος. Ο τζόγος είναι ένα μελανό σημείο στην ανθρώπινη κοινωνική ζωή τόσο λόγω του εθισμού που προκαλεί όσο και της ζημιάς που αποφέρει στο τέλος. Περιουσίες και ζωές έχουν χαθεί στο βωμό της τύχης και του χρήματος, κάτι που ισχύει κυρίως για τις χώρες και τις κοινωνίες που είναι “βουτυγμένες” στην φτώχια. Όσο επικίνδυνος είναι όμως ο τζόγος, άλλο τόσο διασκεδαστικός, εθιστικός είναι. Υπάρχει κάτι το συναρπαστικό στο να ακούς τους ήχους ενός κουλοχέρι, να βλέπεις τα ποσά σου να ανεβαίνουν και στο να νικάς. Αν μπορεί κανείς να παίζει με μέτρο, να έχει τον έλεγχο στα έξοδα του και να σταματάει όταν πρέπει, τα τυχερά παιχνίδια είναι αυτό…παιχνίδια.
Στην σημερινή εποχή, η λογική των τυχερών παιχνιδιών έχει μεταφερθεί επιτυχώς στα βιντεοπαιχνίδια με τίτλους όπως το Vampire Survivors, το Balatro και το Megabonk να μας εθίζουν με “ένα ακόμα run” και οπτικοακουστικά στοιχεία που θυμίζουν slot machines και παιχνίδια καρτών. Τα δύο από αυτά τα παιχνίδια μπορεί να μην έχουν το gameplay ενός τυχερού παιχνιδιού, έχουν όμως την λογική αφού τα πάντα είναι τυχαία, έχουν ήχους που θυμίζουν slot machines και οι developers είτε έχουν δουλέψει σε καζίνο, είτε έχουν πάρει ιδέες από αυτά. Το CloverPit είναι ο νεότερος τίτλος που υιοθετεί στο έπακρον την λογική των slot machines και την συνδυάζει με το είδος των Roguelike και της επιβίωσης/τρόμου – και ναι, είναι απελπιστικά εθιστικό.
Μια μεγαλη τρυπα
Δεν υπάρχει κάποιου είδους αφήγηση στο CloverPit. Η “υπόθεση” λειτουργεί περισσότερο σαν υπόβαθρο για τη συνολική ατμόσφαιρα, παρά σαν ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα μικρό, σκοτεινό δωμάτιο με μοναδικό μας σύντροφο ένα παλιό, σκουριασμένο slot machine. Κάθε γύρος είναι μια νέα ευκαιρία για επιβίωση και κάθε συνδυασμός συμβόλων μια πιθανή καταδίκη. Αν, για παράδειγμα, τρια εξάρια εμφανιστούν στη σειρά, χάνουμε όλα όσα έχουμε κερδίσει και, περισσότερο από αυτό, την ζωή μας. Πίσω από έναν τοίχο, μια φωνή στο τηλέφωνο μας καθοδηγεί, ή μας παρασύρει, με ψεύτικες υποσχέσεις και επιλογές.
Επίσης, η “ιστορία” δεν έχει ρυθμό με την παραδοσιακή έννοια. Αντί για εξέλιξη, έχουμε σταδιακή αποκάλυψη κανόνων, αντικειμένων και μηχανισμών, που συνθέτουν ένα είδος λούπας ψυχολογικού εγκλωβισμού. Είμαστε ο παίχτης σε ένα πείραμα που απροσδόκητα δημιουργεί μια από τις πιο αποπνικτικές αφηγήσεις που έχουμε συναντήσει σε indie τίτλο του είδους.
Ρωσικη ρουλετα με κουμπια & συμβολα
Αν το Balatro μας είχε συνηθίσει στη λογική των combos μέσω της τράπουλας και των Jokers, το CloverPit μεταφέρει την ίδια αίσθηση στρατηγικής σε ένα slot machine που κρύβει πολλές εκπλήξεις. Οι βασικοί μηχανισμοί είναι απλοί. Τραβάμε τον μοχλό, βλέπουμε τα σύμβολα να γυρίζουν, συλλέγουμε κέρματα και τα επενδύουμε είτε σε αναβαθμίσεις είτε για να ξεπληρώσουμε το εκάστοτε χρέος. Έτσι, η απλότητα αυτή κρύβει ένα εξαιρετικά περίπλοκο σύστημα ρίσκου και ανταμοιβής.
Κάθε run χωρίζεται σε deadlines, καθένα από τα οποία απαιτεί να συγκεντρώσουμε έναν συγκεκριμένο αριθμό νομισμάτων για να προχωρήσουμε. Μπορούμε να επιλέξουμε μεταξύ τριών ή επτά περιστροφών ανά γύρο με λιγότερες περιστροφές να σημαίνουν επιπλέον Clover Tickets (το δεύτερο νόμισμα του παιχνιδιού). Αυτά τα εισιτήρια χρησιμεύουν για την αγορά Lucky Charms, δηλαδή αντικειμένων που θυμίζουν τα Joker του Balatro και μεταμορφώνουν ριζικά τον τρόπο που παίζουμε.
Τα Lucky Charms αποτελούν και έναν από τους βασικότερους στόχους. Μερικά αυξάνουν το επιτόκιο των αποταμιευμένων νομισμάτων μας, άλλα κάνουν συγκεκριμένα σύμβολα να εμφανίζονται συχνότερα ή να αποδίδουν περισσότερο. Κάποια λειτουργούν προσωρινά, άλλα μόνιμα. Οι συνδυασμοί τους μπορούν να αλλάξουν κάθε παιχνίδι κι αυτό είναι που κάνει το CloverPit τόσο ακαταμάχητο. Κάθε νέα προσπάθεια είναι μια μαθηματική πρόκληση αλλά και ένα ρίσκο που προσδίδει χαρά και απόλαυση όταν πηγαίνουμε στα μεγαλύτερα νούμερα.
Το gameplay μας δίνει συνεχώς αφορμές και για πειραματισμό. Η εμφάνιση του αριθμού 666, για παράδειγμα, μπορεί να σημαίνει καταστροφή, αλλά με το κατάλληλο charm μπορεί να γίνει… ευλογία. Η στρατηγική προσαρμοστικότητα του τίτλου θυμίζει την ελευθερία ενός roguelike deckbuilder, αλλά σε εντελώς διαφορετικό περιβάλλον. Και αν κάτι χαρακτηρίζει το CloverPit, είναι ότι σε αναγκάζει να σκεφτείς όπως ένας αληθινός τζογαδόρος, με παγωμένη, υπολογιστική ψυχραιμία.
Παρόλα αυτά, το CloverPit δεν είναι εύκολο παιχνίδι από την άποψη ότι δεν θα βρούμε πάντα τους κατάλληλους συνδυασμούς στα Lucky Charms, δηλαδή δεν θα είμαστε τόσο… τυχεροί. Όσο ξεπληρώνουμε χρέος, αυτό ανεβαίνει και χωρίς να το καταλάβουμε φτάνει σε εξωφρενικά ποσά. Έτσι η στρατηγική του συνδυασμού των lucky charms μπαίνει μπροστά αλλά πολλές φορές δεν θα καταφέρουμε να βρούμε εκείνα τα charms που θα μας βοηθήσουν να φτάσουμε τα ποσά. Ακόμα και έτσι όμως, είναι ακραία εθιστικό και “ρουφάει” τον χρόνο από την ημέρα μας χωρίς καν να το καταλάβουμε. Ήταν πάρα πολλές οι φορές που είπα “άντε, ένα παιχνίδι ακόμα” με αποτέλεσμα να πάω για ύπνο αργότερα μέσα στο ξημέρωμα.
Ρετρo βρωμια & σιδερενια κλουβια
Η αισθητική του παιχνιδιού φαίνεται να αναμειγνύει την γοητευτική απλότητα των PS1 τίτλων με το σκοτεινό, βρώμικο και σατανικό. Το γραφικό ύφος, χαμηλής ανάλυσης και γεμάτο κόκκινα φίλτρα, βγάζει την αίσθηση της ψυχρής βιομηχανικής φρίκης. Το δωμάτιο στο οποίο βρισκόμαστε είναι μικρό, στενό, γεμάτο σκουριά, αίμα και μύγες. Στην άκρη υπάρχει μια τουαλέτα, λειτουργική που μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε για να ξεκλειδώσουμε κάποιο επίτευγμα. Όλα είναι βρώμικα, αποπνικτικά και ταυτόχρονα μελετημένα, σαν μια σκηνή που συνδυάζει το μακάβριο με το σατιρικό.
Ο φωτισμός και τα εφέ της ίδιας της μηχανής έρχονται στον αντίποδα του συνολικού περιβάλλοντος. Εκεί όπου τα πάντα είναι θαμπά και γεμάτα σκόνη, οι φρουτομηχανές αναβοσβήνουν με ψυχεδελικές εκρήξεις φωτός, λες και προσπαθούν να μας υπνωτίσουν. Οι νίκες μας γεμίζουν το δωμάτιο με χρώματα και αστέρια, μια ειρωνική αναλαμπή ευτυχίας μέσα στη μιζέρια, μια κοινή αισθητική εικόνα με τα τυχερά παιχνίδια της πραγματικότητας. Με πιο απλά λόγια, θα λέγαμε πως είναι ένας οπτικός σχολιασμός πάνω στην ίδια την φύση του τζόγου δηλαδή η ψευδαίσθηση του παραδείσου μέσα στην κόλαση.
Ομαλoτητα
Το CloverPit, όπως είναι αναμενόμενο για τέτοιου είδους παιχνίδια, τρέχει εξαιρετικά, ακόμα και σε συστήματα χαμηλής ισχύος. Πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι η εμπειρία στο Steam Deck η οποία είναι άψογη, με σταθερό ρυθμό στα καρέ και γρήγορους χρόνους φόρτωσης. Δεδομένου του περιορισμένου χώρου δράσης, οι τεχνικές απαιτήσεις είναι μικρές, όμως η προσοχή στη λεπτομέρεια είναι ευχάριστα αισθητή. Οι μεταβάσεις είναι ομαλές, τα εφέ φωτισμού δεν “σπάνε” ποτέ και ο χειρισμός με τα κουμπιά του Deck δίνει μια απτική ικανοποίηση.
Συνολικά όμως δεν παρατηρήσαμε σφάλματα ή τεχνικές αστοχίες. Το παιχνίδι δείχνει καλοφτιαγμένο, σταθερό και πλήρως βελτιστοποιημένο, κάτι σχετικά αναμενόμενο για indie παραγωγή.
Εκεί που θα ήθελα να σταθώ μιας και είναι στοιχείο ζωτικής σημασίας για τέτοια παιχνίδια είναι ο ηχητικός τομέας. Εδώ, ο τίτλος ισορροπεί ανάμεσα στην απομόνωση και την τζογαδόρικη ευφορία. Το δωμάτιο είναι γεμάτο με τον βόμβο ενός παλιού εργοστασίου, με μεμονωμένα μεταλλικά χτυπήματα και απόμακρους ήχους σαν να προέρχονται από υπόγειο εργοστάσιο. Όμως κάθε φορά που τραβάμε τον μοχλό, ο κόσμος αλλάζει. Με το που κερδίσουμε ή παίξουμε θα ακούσουμε τους ήχους από καμπάνες, ηλεκτρονικά “ντιν” και χαρούμενα εφέ, δημιουργώντας μια τεχνητή ευφορία που μας ωθεί να ξαναπαίξουμε.
Η ηχητική ταυτότητα του παιχνιδιού θυμίζει έντονα το το Balatro ή το Buckshot Roulette, με εκείνη τη μινιμαλιστική προσέγγιση που αναδεικνύει κάθε ηχητικό εφέ. Δεν υπάρχει κάποια μουσική υπόκρουση αφού η ασταμάτητη ροή πράξεων και παιχνιδιών γεμίζουν το περιβάλλον με ήχους ενισχύοντας την αίσθηση του μυστηρίου, του επείγοντος και του κινδύνου με ιδιαίτερο τρόπο.
Κλεινοντας την ταμειακη
Το CloverPit είναι ένα απροσδόκητα ευφυές roguelike που αποδομεί τον τζόγο με δηλητηριώδη χιούμορ και τρομακτική οξυδέρκεια. Κάθε στοιχείο του, από τα Lucky Charms και τις στρατηγικές τους αλληλεπιδράσεις, μέχρι την ψυχρή αισθητική του περιβάλλοντος, εξυπηρετεί στο να μας δείξει πόσο εύκολα μπορούμε να χαθούμε στην ψευδαίσθηση ελέγχου που δίνει ο τζόγος. Παρά τις στιγμές όπου ο τρόμος φαίνεται περισσότερο ειρωνικός παρά… τρομακτικός, το σύνολο εντυπωσιάζει με το βάθος, τη δημιουργικότητα και τον εθιστικό του ρυθμό. Και για έναν τίτλο που κοστίζει ελάχιστα, αυτός προσφέρει εμπειρία ανεκτίμητη και γίνεται η η απόδειξη ότι η απλότητα, όταν συνδυάζεται με ευφυή σχεδιασμό, μπορεί να μας δώσει κάτι μοναδικό.
