Το “Friday 2 Play” είναι μία “στήλη” στη οποία ρίχνουμε μία ματιά σε εκείνα τα δωρεάν παιχνίδια που μας έχουν κλέψει την καρδιά. Παιχνίδια, τα οποία δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από την ποιότητα παραγωγών με “budget” και παιχνίδια που, κυριοτέρως, στόχος τους είναι ένα γρήγορο συναισθηματικό ταξίδι ή αν θέλετε, “comfy” παιχνίδια που μας κρατούν παρέα ένα απόγευμα Παρασκευής. Προφανώς, δεν πρόκειται να πιάσουμε τίτλους οι οποίοι περιέχουν microtransactions ή συνηθισμένους τίτλους που βρίσκει κανείς εύκολα. Θέλουμε να δώσουμε “χώρο” σε μικρά ακατέργαστα διαμαντάκια, τα οποία μπορεί να αποτελούν την αρχή για κάτι μεγαλύτερο ή είναι απλά εφήμερες ιστορίες που μας τράβηξαν το ενδιαφέρον.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να γίνει ένα μικρό disclaimer: τα παιχνίδια που πρόκειται να καλυφθούν στην “Friday 2 Play” στήλη, δεν θα περιλαμβάνουν κάποιον βαθμό, ούτε θα ασκηθεί κριτική εις βάθος σε πράγματα που δεν συμβάλουν στον σκοπό του εκάστοτε τίτλου. Οι λόγοι, θεωρούμε πως, είναι αυτονόητοι.
Περνώντας λοιπόν στα δικά μας και χωρίς να μακρηγορήσω άλλο με επισημότητες, τα “εγκαίνια” αυτής της στήλης κάνει ένα πολύ ιδιαίτερο παιχνίδι, κατάλληλο για κάθε ηλικία, που ξεχειλίζει στοργή και μεράκι. Αυτό το παιχνίδι, είναι το “Postmouse”. Εκ πρώτης όψεως, το Postmouse μου φάνηκε γνώριμο. Ίσως να οφείλεται στο οτι ο πρώτος τίτλος που μου έρχεται στο μυαλό, βλέποντας ένα ποντικάκι σε πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι το “Moss”. Ίσως και το “Ghost of a Tale”, αν προσπεράσουμε το stealth element. Αν κάναμε αυτήν την κουβέντα, πριν αρκετά (αρκετά όμως) χρόνια, ίσως να μιλούσαμε για τον “Ποντικομικρούλη”. Στην παρούσα φάση όμως, το Moss, θεωρώ πως είναι πιο κοντά.
Το Postmouse είναι ένα project – πιο ταιριαστός και ρεαλιστικός χαρακτηρισμός είναι το “σχολική εργασία” αλλά θα δούμε στην συνέχεια για ποιόν λόγο δεν είναι συνετό να το αποκαλέσει κανείς κάτι τέτοιο – το οποίο αναπτύχθηκε από μία, ας πούμε, “κολεκτίβα” ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται Critters Collective. Την έκδοση του project, ανέλαβε το The Animation Workshop.
Όπως αναφέρεται και στην περιγραφή του παιχνιδιού, βρισκόμαστε μάρτυρες στο πρώτο ταξίδι ενός μικρού ποντικού που καλείται να μεταφέρει γράμματα, διασχίζοντας ένα σχετικά αφιλόξενο περιβάλλον. Σε αυτήν την περιπέτεια, ο μικρός μας ποντικός θα εξερευνήσει ερείπια, θα γνωρίσει ιδιαίτερα πλάσματα και θα “λύσει” γρίφους. Ίσως το τελευταίο να μην ισχύει και τόσο.
Ξεκινώντας λίγο αντίστροφα, δηλαδή με το τέλος, ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι πως το μέγεθος του παιχνιδιού μπορεί να παραλληλιστεί με το μέγεθος του πρωταγωνιστή. Μέσο όρο, χρειάστηκε περίπου μία ώρα για να ανακαλύψω όλα όσα έχει να προσφέρει. Προσωπικά, χαίρομαι όταν ανακαλύπτω παιχνίδια που παρουσιάζουν μία ολοκληρωμένη ιστορία, τόσο σε αφηγηματικό όσο και σε περιβαλλοντικό επίπεδο, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Ουκ ολίγες φορές έχω πάθει “burn-out” από τίτλους που δεν ξέρουν πότε να βάλουν φρένο. Έτσι λοιπόν, η διάρκεια του παιχνιδιού είναι κάτι που δεν θα πρέπει να θεωρηθεί μειονέκτημα.
Στον κόσμο του Postmouse, η δουλειά του ταχυδρόμου είναι μία (συνήθως) αποκλειστική ευθύνη των πτηνών. Προφανώς, η ικανότητα να πετούν απευθείας σε έναν προορισμό, εξυπηρετεί. Η ανάθεση μιας αποστολής σε έναν μικρό ποντικό, οδηγεί στο ζουμί της υπόθεσης, που είναι το “gameplay”.
Στο σύνολο του, το παιχνίδι μας αναθέτει τρεις αποστολές γραμμάτων, με την τελευταία να είναι και η πιο ζόρικη. Ουσιαστικά, το gameplay, περιλαμβάνει κυρίως platforming. Το Postmouse διακατέχεται από τα στοιχεία που βλέπαμε συνεχώς την εποχή του PlayStation 2. Σχεδόν linear περιβάλλοντα στα οποία χρειάζεται (ενίοτε) να αλληλεπιδράσουμε με ορισμένα αντικείμενα ώστε να συμβεί κατί που θα μας ανοίξει τον δρόμο για να προχωρήσουμε παραπέρα.
Ο χειρισμός του δεν είναι δα περίπλοκος. Αντιθέτως, οι κυριότερες “δράσεις” που μπορούμε να κάνουμε είναι το “jump” και το “run”, ενώ που και που χρειάζεται να πατήσουμε και το “action”, για να σκαρφαλώσουμε, να κουβαλήσουμε ή να σπρώξουμε κάποιο αντικείμενο. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν σημεία στα οποία νιώθει clunky. Αυτό γίνεται αρκετά έντονο στην τελευταία αποστολή, που υπάρχει ένα “chase sequence”, στο οποίο μας κυνηγάει μία γάτα. Σε εκείνη την περίπτωση, βέβαια, δεν βοηθούσε το περιβάλλον. Αν και στον πυρήνα του, δεν σε κρατάει από το χεράκι – συνηθισμένο για ένα platformer παλαιάς κοπής -, υπάρχει μία ακόμη “δράση” η οποία σου δείχνει το επόμενο “objective”, κάτι που δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω ιδιαίτερα, μιας και στο κομμάτι του design, τα σημεία ενδιαφέροντος είναι αρκετά ξεκάθαρα.
Αισθητικά, είναι επηρεασμένο από την Αγγλική ύπαιθρο/εξοχή. Είναι αρκετά απλοϊκό και η μουσική που το συνοδεύει, δένει όμορφα την συνολική εμπειρία. Προσωπικά, αφιέρωσα αρκετό χρόνο να χαζεύω το level design. Η ατμόσφαιρα του μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Οι εσωτερικοί χώροι, ειδικά, είναι σχεδιασμένοι με λεπτομέρεια, που δίνουν μία ευχαρίστηση κατά το platforming.
Στο κομμάτι του “storytelling”, πέρα από τους ελάχιστους διαλόγους που υπάρχουν, το Postmouse παρουσιάζει κομμάτια του lore, μέσα από την συλλογή γραμματοσήμων. Κάθε γραμματόσημο που συλλέγουμε περιγράφει μία ιστορία, προσβάσιμη από το κεντρικό μενού. Ενδεχομένως να ήθελα περισσότερη επένδυση στο sound design, ιδίως σε ότι έχει να κάνει με τις φωνές των χαρακτήρων.
Εν κατακλείδι, το Postmouse είναι ένα “artsy” indie platformer, που γεννήθηκε στα πλαίσια ενός σχολικού project από μία παρέα ανθρώπων που δυστυχώς έχουν σκορπίσει σε διάφορους τομείς της βιομηχανίας. Αυτό σημαίνει πως, για την ώρα τουλάχιστον, δεν θα το δούμε να αναπτύσσεται σε κάτι περισσότερο από ότι είναι στην παρούσα μορφή του. Πρόκειται για μία ευχάριστη μονόωρη εμπειρία, που θυμίζει τις ωραίες εποχές των platformer. Ο γλυκούλης και “petit” χαρακτήρας του με κέρδισε και θεωρώ πως πρόκειται για μία αξιόλογη αναφορά, με κόστος μόλις μηδέν ευρώ.
To Postmouse, που κυκλοφόρησε στις 30 Ιανουαρίου 2023, μπορεί να βρεθεί στην πλατφόρμα του Steam και χρειάζεται κάτι λιγότερο από 9GB, σε χώρο, ενώ υπάρχει και υποστήριξη χειριστηρίου. Δυστυχώς δεν είναι συμβατό με Steam Deck ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται.