Καθώς χάζευα στο Disney+ για το τι να παρακολουθήσω, έπεσα πάνω στο Tengoku Daimakyo, γνωστό και ως Heavenly Delusion. Το Tengoku Daimakyo, της Production I.G., είναι μία σειρά anime 13 επεισοδίων που βασίζεται στο ομώνυμο manga. Με μια πρώτη ματιά, φάνηκε να βαδίζει σε οικείο έδαφος. Ωστόσο, στην πραγματικότητα είναι ένα τολμηρό αφήγημα που ξεπέρασε τις προσδοκίες μου, προσφέροντας μια μοναδική και πολυδιάστατη ιστορία που εξερευνά ιδιαίτερα θέματα όπως αυτό της ταυτότητας, της επιβίωσης και της αναζήτησης απαντήσεων σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο.
Το Tengoku Daimakyo διαδραματίζεται σε μία μετα-αποκαλυπτική έκδοση της Ιαπωνίας. “Τρέχει” παράλληλα δύο αφηγήσεις που προσφέρουν αντίθετες, αλλά συμπληρωματικές, απόψεις για τον κόσμο όπως αυτός έχει διαμορφωθεί μετά την αποκάλυψη.
Από τη μία πλευρά, μας παρουσιάζει ένα υπερσύγχρονο ορφανοτροφείο που το καταβάλει μία μυστικοπάθεια, στο οποίο τα παιδιά που ανατρέφονται εκεί είναι απομονωμένα από τον έξω κόσμο ή κάθε πληροφορία που τον αφορά. Ουσιαστικά, τα παιδιά εκπαιδεύονται από ρομπότ, καθώς οι ενήλικες κάνουν κάποια πειράματα πάνω τους. Η αυστηρότητα που περιβάλλει αυτήν την εγκατάσταση, σε συνδυασμό με τους μυστηριώδεις χαρακτήρες/εργαζόμενους της, δημιουργούν μια συναρπαστική σκηνή που θα μπορούσε εύκολα να είναι ο κύριος πυρήνας μιας δικής της σειράς anime.
Από την άλλη πλευρά, ακολουθούμε το ταξίδι του Maru και της Kiruko, που ηθελημένα ή μη, καλούνται να αποκαλύψουν τα μυστικά ενός κατεστραμμένου κόσμου ο οποίος φιλοξενεί αυτόνομες μικροκοινωνίες που προσπαθούν να ανακτήσουν την χαμένη ανθρωπιά τους. Στόχος των πρωταγωνιστών μας είναι η αναζήτηση του “Παραδείσου” – το ορφανοτροφείο. Με φόντο τo κατεστραμμένo Tokyo και τον κίνδυνο τεράτων που ονομάζονται Hiruko (ή ανθρωποφάγοι), οι ιδιαίτερες ικανότητες του Maru και η αμείλικτη προσωπικότητα της Kiruko, σέρνουν την ιστορία, οδηγώντας σε αποκαλύψεις που βάλλουν ασταμάτητα κατά της αντίληψης που έχουν σχηματίσει για τον μετα-αποκαλυπτικό κόσμο.
Όσο περισσότερο εμβαθύνουμε στην πλοκή, η ατμόσφαιρα βαραίνει αρκετά, σε βαθμό που δεν περίμενα. Όταν ξεκίνησα να παρακολουθώ το πρώτο επεισόδιο, περίμενα κάτι αντίστοιχο του “Japan Sinks”. Προχωρώντας όμως, από επεισόδιο σε επεισόδιο, κατάλαβα πως πρόκειται για ένα συναισθηματικό roller coaster.
Κεντρικό χαρακτηριστικό του Tengoku Daimakyo είναι η εξαιρετική ανάπτυξη των χαρακτήρων του, ο καθένας εμπλουτισμένος με βάθος και πολυπλοκότητα που προσθέτουν πολλαπλά επίπεδα στο σύνολο της ιστορίας. Η Kiruko εμφανίζεται ως ένας τραγικός χαρακτήρας που καλείται να αντιμετωπίσει τον ίδιο της τον εαυτό, εξαιτίας ενός συμβάντος που την οδήγησε στο σήμερα. Η εξερεύνηση του παρελθόντος της και η “μίξη” ταυτοτήτων μέσα της δημιουργούν ένα συναρπαστικό κομμάτι αφήγησης που σε κάνει να ταυτίζεσαι, ακόμα και αν δεν καταλαβαίνεις εξ’ αρχής περί τίνος πρόκειται. Επίσης, η εξέλιξη του Maru από έναν αινιγματικό “ξένο” που πρέπει να προστατέψει η Kiruko, σε κεντρικό πρωταγωνιστή στα γεγονότα, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα δράσης και ενδοσκόπησης. Η δυναμική των δύο είναι φοβερή και η διαμόρφωση της σχέσης τους παρουσιάζει με αρκετά ρεαλιστικό τρόπο θέματα όπως τις ανθρώπινες σχέσεις σε φιλικό και ρομαντικό επίπεδο. Νομίζω πως πρόκειται για ένα από τα πιο πλούσια σε “συναισθηματική νοημοσύνη” anime που έχω παρακολουθήσει.
Επίσης, καθώς μεταπηδούμε από την μία ιστορία στην άλλη, μπορούμε να καταλάβουμε πως υπάρχει μία σεναριακή συσχέτιση μεταξύ των δύο αφηγήσεων, εκτός του αυτονόητου. Στον Παράδεισο, για παράδειγμα, υπάρχει η Tokio, η οποία φέρει αρκετές ομοιότητες με τον Maru. Δυστυχώς δεν μπορώ να επεκταθώ ιδιαίτερα, όσον αφορά τους χαρακτήρες, διότι θα πρέπει να γίνουν σημαντικά spoilers.
Η Production I.G. κάνει τολμηρές καλλιτεχνικές κινήσεις με το Tengoku Daimakyo, προσφέροντας σχέδια που αποκλίνουν από την παραδοσιακή αισθητική των anime. Θα έλεγα πως ορισμένα καρέ έχουν επηρεαστεί κατά κάποιο τρόπο από το Δυτικό σχέδιο. Αν και αυτή η απόκλιση μπορεί αρχικά να προκαλέσει διάφορα συναισθήματα, τελικά συμβάλλει στην μοναδική και ζωηρή ταυτότητα της σειράς. Είναι από τις λίγες φορές που ένα κάπως εναλλακτικό σχέδιο “κουμπώνει” τέλεια με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία. Ενώ έχουμε περιστασιακά ανομοιογενή σχέδια, αυτή η ασυνέπεια λάμπει σε στιγμές κλειδιά, επιδεικνύοντας τη δεξιοτεχνία του στούντιο στο να δημιουργεί δυναμικές ακολουθίες.
Όσον αφορά τον ήχο, η κατάσταση είναι λίγο πιο αφηρημένη. Με εξαίρεση τα δύο κομμάτια, opening (Innocent Arrogance – BiSH) και ending (Daremo Karemo Dokomo – ASOBI), υπάρχει μία γενική απουσία αξιομνημόνευτης μουσικής, κάτι που ενδέχεται να κοστίζει στο βάθος ορισμένων σκηνών. Προσωπικά δεν το θεωρώ πρόβλημα, αλλά για κάποιον που έχει συνηθίσει έντονους ήχους σε στιγμές δράσης ίσως ξενίσει αυτή η κατεύθυνση. Θεωρώ πως ο Kensuke Ushio αξιοποιεί αποτελεσματικά ατμοσφαιρικούς ήχους για να ορίσει το ύφος του μετα-αποκαλυπτικού κόσμου, που μας παρουσιάζει το Tengoku Daimakyo.
Το Tengoku Daimakyo αναδεικνύεται ως ένα ώριμο anime που συνδυάζει με επιτυχία τη δράση, το μυστήριο και την ανάπτυξη χαρακτήρων, προκαλώντας περιέργεια και ενθουσιασμό για την πλοκή. Με ένα κάπως ιδιαίτερο σενάριο, που κρύβει απαντήσεις μέχρι και στα post-credit scenes, και “καλοχτισμένους” χαρακτήρες, προσφέρει μια συναρπαστική εμπειρία που με κράτησε προσηλωμένο. Ενώ μπορεί να έχει αφήσει ορισμένα ερωτηματικά αναπάντητα, στο τέλος της πρώτης season, η αξία της παραμένει αδιαμφισβήτητη. Με μια ανυποχώρητη επιθυμία για την δεύτερη σεζόν, αναμένω για την συνέχεια.
Συνολικά, το Tengoku Daimakyo αποτελεί μια εντυπωσιακή, άβολη και ρεαλιστική εμπειρία που την καθιστά αναπόσπαστο κομμάτι του κόσμου των anime.
